Zapraszamy w czerwcu na nabożeństwa czerwcowe, w czasie których będziemy modlili się Litanią do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Nabożeństwo czerwcowe rozpoczyna się o 19.30 a poprzedza je modlitwa różańcowa o godz. 19.00, za którą można uzyskać odpust zupełny pod zwykłymi warunkami.

Wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny następuje w sobotę, dzień po Uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa. Święto Serca Maryi zapoczątkował św. Jan Eudes w 1643 r. i wyznaczył je dla swoich rodzin zakonnych na 8 lutego.

Zapraszamy aby w tym dniu nawiedzić kościół i pomodlić się do Matki Bożej, która pragnie nam nieustannie pomagać i zjednywać Boże łaski.

Tytuł Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest związany z XIV-XV w. ikoną Maryi pochodzenia bizantyjskiego (namalowana na desce 54 x 41,5 cm) czczoną w Rzymie w kościele pw. św. Mateusza Apostoła. W 1739 roku kościół św. Mateusza Apostoła przejęli augustianie z Irlandii. W 1798 roku wojska francuskie zdobyły Rzym, wygnały z Rzymu papieża Piusa VI i zniszczyły około 30. kościołów, w tym klasztor augustiańki z kościołem św. Mateusza. Wtedy cudowna ikona została przeniesiona do kościoła św. Euzebiusza. Następnie w 1819 r. zakon augustianie przenieśli się do kościoła Santa Maria in Posterula zabierając ze sobą cudowną ikonę. Umieszczono ją w bocznej kaplicy tego kościoła, ponieważ w ołtarzu głównym znajdował się obraz Matki Bożej Łaskawej. Od tego momentu powoli zapomniano o szerzeniu kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. 7 lutego 1863 r. słynny jezuita, o. Francesco Blosi SJ, w czasie kazania wspomina o ikonie Matki Bożej Nieustającej Pomocy, znajdującej się w dawnym kościele św. Mateusza Apostoła.

Co tydzień w środę (z rzadkimi wyjątkami) zapraszamy do sanktuarium, aby w sposób szczególny czcić św. Józefa, Oblubieńca NMP, opiekuna Jezusa. O godz. 19.30 śpiewamy godzinki przypominające życie tego wyjątkowego mężczyzny. O godz. 20.00 odprawiana jest msza wotywna, która ofiarowana jest w intencji dobroczyńców naszego domu zakonnego i sanktuarium. Dla żywych prosimy o Boże błogosławieństwo, a dla zmarłych o radość życia wiecznego. Zapraszamy do wspólnej modlitwy.

Nabożeństwo pięciu pierwszych sobót miesiąca wywodzi się z objawień w Fatimie. 10 grudnia 1925 r. objawiła się Łucji Maryja z Dzieciątkiem i pokazała jej cierniami otoczone serce.

Dzieciątko powiedziało: "Miej współczucie z Sercem Twej Najświętszej Matki, otoczonym cierniami, którymi niewdzięczni ludzie je wciąż na nowo ranią, a nie ma nikogo, kto by przez akt wynagrodzenia te ciernie powyciągał".

Maryja powiedziała: "Córko moja, spójrz, Serce moje otoczone cierniami, którymi niewdzięczni ludzie przez bluźnierstwa i niewierności stale ranią. Przynajmniej ty staraj się nieść mi radość i oznajmij w moim imieniu, że przybędę w godzinie śmierci z łaskami potrzebnymi do zbawienia do tych wszystkich, którzy przez pięć miesięcy w pierwsze soboty odprawią spowiedź, przyjmą Komunię Świętą, odmówią różaniec i przez piętnaście minut rozmyślania nad piętnastu tajemnicami różańcowymi towarzyszyć mi będą w intencji zadośćuczynienia."

Jest to część drugiej tajemnicy fatimskiej.

Świętych Bernardyna Realina, Jana Franciszka Régisa i Franciszka de Geronimo; Błogosławionych Juliana Maunoira i Antoniego Baldinucciego, prezbiterów, jezuickich misjonarzy ludowych.

Bernardyn Realino, (wł.: Bernardino Realino) urodził się 1 grudnia 1530 r. w Carpi we Włoszech. Ukończył studia prawnicze w Bolonii. Pełnił urząd podesty w Felizzano oraz Monferrato. Po doświadczeniu widzenia Matki Bożej z Dzieciątkiem porzucił karierę polityczną i wstąpił do zakonu jezuitów w 1564 r. W 1567 r. przyjął święcenia kapłańskie, W trzy lata po złożeniu ślubów profeskich przełożeni zadecydowali o wysłaniu ojca Bernardyna na drugi koniec Italii – do miejscowości Lecce w regionie Apulia. Święty założył tam kolegium jezuickie i rozwinął działalność duszpasterską, lecz nie sądził, że spędzi tam pozostałe czterdzieści lat swego życia. O. Realino był obecny tam, gdzie była nędza moralna bądź materialna. Był spowiednikiem i powiernikiem wszystkich stanów i dlatego otrzymał od wdzięcznej ludności tytuł „ojca miasta”. Zmarł 2 lipca 1616 r. w Lecce we Włoszech, gdzie do dziś (w kościele jezuitów) spoczywają jego relikwie. Został beatyfikowany w 1895 r. przez Leona XIII, a kanonizowany przez Piusa XII w 1947 r. Jest patronem Lecce oraz Carpi.