Bł. Kard. Stefan Wyszyński zmarł 28 maja 1981 r. w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Jego pogrzeb, 31 maja w Warszawie, zgromadził dziesiątki tysięcy ludzi.

Kard. Wyszyński był promotorem Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej i kultu Matki Bożej w Polsce. Ufundował koronę i doprowadził do rekoronacji obrazu MB Łaskawej. Rekonsekrował nasz kościół i zadbał by Jan Pawła II nawiedził go podczas pierwszej wizyty papieża w Polsce.

Święto Nawiedzenia św. Elżbiety przez Maryję to rozważanie tajemnicy spotkania dwóch matek, dwóch kobiet w stanie błogosławionym. Nawiedzenie św. Elżbiety szczególnie przeżywano najpierw w Kościele wschodnim. W 1263 r. św. Bonawentura wprowadził tę uroczystość do zakonu franciszkańskiego. W 1389 roku, podczas powstania wielkiej schizmy na Zachodzie, papież Bonifacy IX rozszerzył to święto na cały Kościoł, aby uprosić za przyczyną Maryi jedność w Kościele Chrystusowym. W 1441 świeto to zostało zatwierdzone przez Sobór w Bazylei. Święto Nawiedzenia jest w kalendarzu liturgicznym na 31 maja co wypada między uroczystościami Zwiastowania Pańskiego i narodzenia św. Jana Chrzciciela.

2 czerwca 1979 r. pierwszy raz podczas pierwszej pielgrzymki do Polski przed obrazem Matki Bożej Łaskawej modlił się nowo wybrany papież Jan Paweł II.

Odbyło się w niezwykle symboliczny sposób.

Święty Jakub Berthieu SJ, prezbiter i męczennik. Urodził się 27 listopada 1838 w Polminhac we Francji. Pochodził z bardzo religijnej rodziny. Po skończonych studiach seminaryjnych w roku 1864 został kapłanem. Cały czas czuł jednak, że na tym jego droga powołania się nie skończy. Po 9 latach posługi jako wikary w jednej z parafii  wstąpił do jezuitów, którzy w dwa lata później wysłali go na Madagaskar. I dopiero tam zrozumiał, do czego przez cały ten czas wzywał go Bóg.

Świętego Józefa de Anchieta, prezbitera. Wspomnienie dowolne w Kościele przypada na 9 czerwca. Jest to wspomnienie obowiązkowe u jezuitów.

Ten portugalski jezuita urodził się w San Cristóbal de la Laguna na Teneryfie na Wyspach Kanaryjskich 19 marca 1534 r. Jako dziecko, pobierał nauki u dominikanów. Już w wieku siedmiu lat doskonale potrafił operować językiem łacińskim. Odznaczał się wysokimi zdolnościami intelektualnymi, pobożnością i niezwykłą pamięcią. Od czternastego roku życia studiował na uniwersytecie w Koimbrze. Interesował się publikacjami misjonarzy z Nowego Świata. Od jezuitów otrzymywał listy misjonarzy min. o. Franciszka Ksawerego i o. Manuela da Nobregi, którzy jako pierwsi opisywali nowe ziemie i ich mieszkańców. Próbował rozeznać swoje powołanie. Ostatecznie wstąpił do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego.

16 czerwca 1983 r. był drugi i ostatni raz, kiedy to przed obrazem Matki Bożej Łaskawej modlił się św. Jan Paweł II podczas II pielgrzymki do Polski.

Odbyło się to w podobny sposób jak przy pierwszej wizycie, co jeszcze raz podkreśliło znaczenie Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej. Najpierw było powitanie na lotnisku Okęcie i przemówienie: Ojczyzna jest naszą Matką ziemską. Po przybyciu o godzinie 19 do warszawskiej katedry Jan Paweł II modlił się w kaplicy Baryczków a potem w krypcie gdzie spoczywają doczesne szczątki prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego. Potem była Msza św. w katedrze św. Jana Chrzciciela za duszę kard. Stefana Wyszyńskiego z homilią Ojca Świętego: Pozwólmy ogarnąć się tajemnicy Odkupienia. Ta Msza św. była pierwszym podczas obecnej pielgrzymki liturgicznym spotkaniem z Kościołem w Polsce. Wraz z Ojcem Świętym celebrowali ją ksiądz Prymas i jego warszawscy biskupi pomocniczy: abp Bronisław Dąbrowski i biskupi Władysław Miziołek, Zbigniew Kraszewski, Kazimierz Romaniuk, a także bp Jerzy Dąbrowski z Gniezna. Na wstępie liturgii przemówienie powitalne w imieniu stołecznej metropolii wygłosił Prymas Polski. W tej Mszy św. uczestniczyło ok. 3 tysięcy księży, nieprzeliczone tłumy wiernych na zewnątrz katedry, na Placu Zamkowym oraz - dzięki połączeniom radiofonicznym - wierni w pobliskich kościołach (św. Marcina - ociemniali, św. Anny - studenci, M. B. Łaskawej - siostry zakonne).

Wspomnienie obowiązkowe św. Alojzego Gonzagi, zakonnika. 

Obok św. Stanisława Kostki i św. Jana Berchmansa, św. Alojzy Gonzaga SJ należy do grona najmłodszych kanonizowanych jezuitów.

Pochodził z rodziny szlacheckiej; już we wczesnym dzieciństwie snuto wobec niego ambitne plany i przygotowywano błyskotliwą karierę oraz zaszczyty. On jednak coraz bardziej oddalał się od światowych ambicji, bogactwa, władzy czy prestiżu społecznego. Wybrał ubogiego Jezusa i Jemu chciał oddać wszystko jako ubogi, czysty i posłuszny zakonnik w Towarzystwie Jezusowym.

Zapraszamy aby w tym dniu nawiedzić kościół i pomodlić się do Matki Bożej, która pragnie nam nieustannie pomagać i zjednywać Boże łaski.

Tytuł Matki Bożej Nieustającej Pomocy jest związany z XIV-XV w. ikoną Maryi pochodzenia bizantyjskiego (namalowana na desce 54 x 41,5 cm) czczoną w Rzymie w kościele pw. św. Mateusza Apostoła. W 1739 roku kościół św. Mateusza Apostoła przejęli augustianie z Irlandii. W 1798 roku wojska francuskie zdobyły Rzym, wygnały z Rzymu papieża Piusa VI i zniszczyły około 30. kościołów, w tym klasztor augustiańki z kościołem św. Mateusza. Wtedy cudowna ikona została przeniesiona do kościoła św. Euzebiusza. Następnie w 1819 r. zakon augustianie przenieśli się do kościoła Santa Maria in Posterula zabierając ze sobą cudowną ikonę. Umieszczono ją w bocznej kaplicy tego kościoła, ponieważ w ołtarzu głównym znajdował się obraz Matki Bożej Łaskawej. Od tego momentu powoli zapomniano o szerzeniu kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. 7 lutego 1863 r. słynny jezuita, o. Francesco Blosi SJ, w czasie kazania wspomina o ikonie Matki Bożej Nieustającej Pomocy, znajdującej się w dawnym kościele św. Mateusza Apostoła.